Çok küçükken tanıştım uçurtmalarla. İlk aşkımı hala unutamam. Maviye boyalıydı yüzü ve bembeyaz kuyruğu vardı, upuzun. Öyle alımlı yükseliyordu ki gökyüzüne. Hani ilk görüşte aşk derler ya, vurulmuştum ona çılgınca. Hala kalbim titrer onu düşününce ve gözlerim biraz yaşlanır ama saklarım.
Karaman'da tam Karamanlis'in doğduğu evin karşısında eskiden okul olarak da kullanılmış 2 katlı Rum yapımı bir konakta otururduk. Alt katta Dedemler, üst katta biz. Dedem Hüseyin diye çağırırdı beni Bozkır'lı şivesiyle, Babasını anımsayarak. Diğerleri ise Turgut derdi. Karşımızda da Saniye Teyze'nin evi vardı. Toprakla kaplanmış dümdüz bir damı olan tek katlı, beyaz boyalı ev. Bizim ev 4-5 metre daha yüksekti o evden.
Daha 5 yaşında bile değildim, bir abi uçurtma uçuruyordu, mavi-beyaz rengiyle göklere sevgiyle cilve yapan bir uçurtma. Seyrettim merakla ve ilgiyle. Sonra indirmeye başladı uçurtmayı yavaş, yavaş. Yere yaklaştıkça gözüme daha bir güzel görünüyordu nazlı, nazlı salınırken sağa-sola. Öyle dengeliydi ki denge denilince hep o aklıma gelir. Sanki sevdiğini bekleyen bir genç adam gibi nazikçe indiriyordu uçurtmasını, hala abim gibi sevdiğim delikanlı. Adını bile bilmiyordum.
O yere indirdiği uçurtmasını sevgiyle ve dikkatli bir şekilde toplarken, yanımda beni seyreden annemden o uçurtmayı istediğimi hatırlıyorum. Belki de ağlamıştım, anımsamıyorum. Annem ısrarlarıma dayanamayıp çocuktan istemişti mavi-beyaz uçurtmayı. İnanılmaz bir şey oldu ve genç adam uçurtmayı bana gönderiverdi. Dünyalar benim olmuştu. Hala hatırlarım o sevinci ve mutluluğu, düşünürüm bazen 'Ben olsaydım verir miydim uçurtmamı ?' diyerek Ama vermişti işte ve beni çok mutlu etmişti, sanki bana dünyaları armağan etmişti yüce gönüllü abi.
Kimdir, kimlerdendir hala hatırlamam, yüzünü bile. Aslında benim hafızam çok kuvvetlidir ama onu sadece silüet olarak hatırlıyorum. Bazen de soruyorum kendime acaba o bir Melek miydi, yoksa Melek gibi bir ruha mı sahipti?
Şimdi sizin huzurunuzda ona teşekkür ediyorum ilk kez ve onu kutsuyorum tüm kalbimle.. Çünkü o sadece bir uçurtma vermedi, bana kocaman bir sevgi verdi ve bu sevgi öyle büyük ki bu yazımla onun sevgisini size de aktarıyorum. Uzatın elinizi ve tutun mavi-beyaz uçurtmanın ipinden, hissedin küçücük çocuk kalbimden size doğru akan sevgiyi. Her uçan uçurtmaya bakarken Melek ruhlu o gence siz de sevginizi gönderin benimle birlikte.
Hayata Hizmet mavi-beyaz bir uçurtma kadar küçük ama sonsuz sevgi kadar büyüktür. (*)
(*) SERVING TO LIFE IS AS SMALL AS A SMALL BLUE WHITE KITE YET AS BIG AS INFINITE LOVE ♥
-Çeviri için sevgili dostum Dilek TOPALOĞLU'na teşekkürler.
Hüseyin Turgut SAYIN,
Bahçeşehir/İSTANBUL, 26.01.2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder