Uçlara doğru gittikçe ağır geliyor hayat, hep te uçlara gidiyor insan denen varlık, yaptı mı sonuna kadar yapmayı istiyor her şeyi nedense? Hep bir eksiklik, noksanlık duygusunu yaşıyor içinde ve onu tamamlamaya gayret ediyor çoğu kez. Ya da tamamen boş veriyor, hayatın ucunu bırakıyor... Yok mu bir ortası bunun? Aslında var tabii ki...
Anneler-Babalar kaş yapmak isterken göz çıkartıyorlar çoğu kez. Ahhh o iyi niyet denilen şey yok mu, çoğu zaman o neden oluyor bunlara... ''Aman yavrum daha güçlü olmalısın, daha kuvvetli görünmelisin, çok çalışmalısın, kimseye muhtaç olmamalısın, daha iyisini yapabilirsin, bu iyi ama daha iyisini neden yapamadın, yoksa....? gibi cümlelerle ekiyorlar ruhumuza, zihnimize; zayıflık, eksiklik, yetersizlik duygusunun tohumlarını, yani gizlice diyorlar ki ''Sen Eksiksin!'' ama bunun bile farkında değiller... Vah zavallı çocuğum, ondan sonra; bir yandan eksik olduğunu düşünüyor, diğer yandan kimseye belli etmemeye çabalıyor ve maskeleri takıyor yavaş yavaş. Her durumun maskesi ayrı...
Ne acı bir durum, öyle değil mi? Halbuki yok böyle durum, ortada noksan olan, eksik olan, yetersiz olan kimse yok ki... Tamam da buna inananlar sürüsü ortalıkta dolaşıyor...
Ne yapacağız... Bileceğiz, anlayacağız, söyleyeceğiz; ''Ben zaten tam ve mükemmelim, eksik değilim, yeterliyim ve kendimi her halimle, her şeyimle kabul ediyor seviyorum... Her şey yolunda... Zaten hep öyleydi'' ve rahatlayacağız.... Haydi gevşeyelim, rahatlayalım ve maskeleri çıkartalım... Ohh be Dünya varmış! Maskeler insanı terletiyormuş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder