HER ŞERDE BİR HAYIR VARDIR, BİSİKLET....

Babası ve Annesi çok sevdikleri Oğullarına yeni bir bisiklet almışlardı ve çocuğa artık ufak gelen eski bisikletini de küçük kızı olan bir tanıdıklarına vermişlerdi. Çocuk yeni bisikletine pek alışamamıştı, ilgisiz davranıyor gibiydi. Aklı hala eski bisikletindeydi, sık sık; ''Baba o eski bisiklet daha hızlı gidiyordu'' diyordu...

Aradan günler geçti ve çocuğun bisiklete binme hevesinin yanı sıra yeni bisikletin de tekerlerindeki hava yavaş yavaş azaldı gitti. Bir gün çocuk Babasına bisiklete binmek istediğini söyledi ve baba çekmecedeki pompayı alarak oğluyla birlikte tekerleri birer birer şişirdi. Taş gibi sert olmuştu tekerler. Çocuk bisiklete bindi ve test etti. ''Baba şimdi daha hızlı gidiyor'' diyerek bisikleti aldı ve gitti.

Aradan yarım saat geçmeden kapı çalındı ve çocuk bisikletiyle kapıda göründü ''Baba, bak bisiklete ne oldu, arkadaşım binerken çimlerin üzerinde düştü ve dümeni yamuldu, ben buna binemem artık'' dedi. Üzgündü, babasına karşı da mahçuptu. Babası çocuğa ''Oğlum kim bindi ve bu hale getirdiyse söyle ona Babası yaptırsın bu bisikleti'' dedi. Çocuk mırın, kırın etti, söylemeye yanaşmadı, bisikleti bir kenara koydu, bir daha da kullanmadı...

Bir kaç gün sonra ailece tatile gidecekken evin telefonu çaldı ve telefonu açan Anne, komşudan gelen haberle sevindi. ''Bisikletin dümenini eğen çocuğun Annesi, bisikleti tamir ettirmeyi teklif etmişti ve bu teklifi memnuniyetle karşılamıştı ve ne kadar iyi insanlar diye de düşünmüştü içinden''...

Akşam tatile gittiler ailece, bir haftalık tatil nasıl da hızla geçmişti. Tekrar eve dönmüşlerdi. Çocuk akşam saatlerinde kapıyı çaldı ve sevinçle ''Baba, Anne bak bisikletim yapılmış'' diye sevinerek gösterdi bisikletini... Herkes sevinmişti bu duyarlılığa, hatta Baba Oğluna ''Oğlum Arkadaşın ne zaman isterse ver bisikletini O da kullansın, çünkü O bunu hak etti'' demeyi ihmal etmedi. Çocuk sevinçle bisikletine bindi ve gitti aşağıya...

Aradan yarım saat geçmeden kapı çalınmıştı, gelen habere göre Çocuk bisiklete binerken düşmüştü, Babası umursamadı, zaten hazırlık yapıyordu yolculuk için, Anne indi aşağıya ve aldı geldi çocuğu eve... Baba seslerden bir şeyler olduğunu hissederek yavaşça geldi ve manzarayı gördü, çocuğun bir bacağı 3-4 yerinden yırtılmıştı, her yer kan içinde kıpkırmızı olmuştu...

Hemen Çocuğu alarak tedaviye götürürken Baba içinden düşünüyordu; 
''Acaba Bisiklet yapılmadan kenarda dursaydı daha mı iyi olurdu? Keşke Oğluma söylemeseydim bunu bozan çocuğun ailesi tamir ettirsin diye'' 
O zaman Oğlu bisiklete binemeyecekti ve bu kaza da yaşanmayacaktı... 

''Demek ki doğruymuş, her şerde bir hayır varmış, acaba bisikletin daha önce zarar görmesi bu olayı engellemek için bir vesile mi idi?'' diye düşünmeye başladı elinde olmadan...

Ama hayat böyle keşkelere yer yok, yaşayarak öğrenmeliyiz her şeyi. Niyetlerimize, isteklerimize, olaylar karşısındaki tavırlarımıza, tevekkülümüze dikkat etmeliyiz ve gelene ''Eyvallah'' demeyi bilmeliyiz bazen, bizi üzse de...

Unutmadan; ''Her şerde bir hayır varmış, haydi hayırlısı...'' diyelim bakalım...