HER ÇOCUK ASLINDA YARADANIN ÇOCUĞUDUR...

Her çocuk aslında Yaradanın çocuğudur. Her çocuk aynı yerden gelir. Her çocuk dünyayı deneyimlemeye gelen ruhsal bir varlıktır. Sen, ben, bizler emanetçiyiz. Anne-Babalar olarak adeta görevliyiz; çocuğumuzu büyütmeye, koruyup gözetmeye. Sevgiyle yaparız bu kutsal görevi, çoğu kez sahipleniriz bizim diyerek. Aslında bütün çocuklar bizimdir ya. 

Denge her zaman önemlidir. Görevi abartırsak ve sevgiden uzaklaşırsak, korkunun tarafına geçmiş oluruz. Aşırı bir şekilde; sahiplenmek, korumak, bağlanmak, baskı kurmak çocuğun deneyimini, büyümesini engeller. Adeta yaşamla bağlantısını koparır ve ışığını söndürür. Artık korkma sevgiye güven ve dengede kal. Sevgi her şeyi halleder.


Bak, Hintli Mistik Şair TAGORE aşağıdaki dizelerinde neler diyor:

*Lamba niye söndü? Onu rüzgardan korumak için harmaniyem ile siper etmiştim. 
 Bunun için söndü,

*Çiçek niye soldu? Ben onu tasalı bir sevgiyle kalbime bastırmıştım. Ondan soldu,


*Dere niye kurudu? Kendim kullanayım diye önüne bend yapmıştım. Onun için kurudu.


*Harp'ın telleri neden koptu? Onun kudretinden daha fazla olan bir nota çalmak istedim de,
 teli ondan koptu !

Üstada katılıyor musun?








Hüseyin Turgut SAYIN,

Bahçeşehir/İSTANBUL, 26.01.2012